Podsumowanie 2014 i moje plany na 2015

Rok 2014 był dla mnie wyjątkowy rok pod względem biegania. W lutym zaczęła się moja przygoda z World Marathon Majors i mój pierwszy maraton zagraniczny - pierwsza samotna wyprawa tak daleko :) Zaliczyłam pierwsze poważne kontuzje i nauczyłam się jednej rzeczy - nie mogę być wszędzie i we wszystkim dobra; lepiej skupić się na jednej rzeczy i zrobić ją dobrze niż kilka byle jak. Nie ma nic gorszego niż biegowy dołek, ale można z niego wyciągnąć wnioski.

W 2014r. zrobiłam życiówki na wszystkich dystansach, ale tylko ta z maratonu cieszy, bo wiem ile pracy mnie to kosztowało - treningi i same zawody. Półmaraton w Olomoucu dał mi nowy rekord - poprawiony o 4 sekundy i okupiony bólem; 5km na Biegu Ursynowa to też dobry wynik tyle, że bez przyjemności biegania. Druga Dycha do Maratonu to też niby nowa życiówka. Niby bo czas poprawiony o 1 sekundę, ale ponoć trasa nie pełna więc nie do końca uważam go za lepszy. 

Najlepszy miesiąc to zdecydowanie luty i maraton w Tokio, a najgorszy czerwiec, kiedy posypały się nowe czasy, ale psychicznie najgorszy z miesięcy biegowych. Miałam nawet myśl rzucić to wszystko w cholerę. Dobrze, że jestem uparta :)

Co u mnie się działo? Ano biegów mniej niż w 2013. 4 maratony (Tokio, Paryż, Berlin, Chicago), dwa półmaratony (Olomouc, Toruń), i pewnie 4 dyszki i ze 3 piątki. Nie wiele, ale chciałam skupić się na maratonach, bo to były moje najważniejsze starty. Paryż okazał się dla mnie najgorszym z maratonów. Nie tylko ze względu na kontuzję i ból z jakim biegłam przez ponad 20km, ale też organizacyjnie - nie poradzili sobie wg mnie. Natomiast Chicago i Tokio - nadal ciężko mi się zdecydować na 100%, który lepszy ale oba high level!.

Najgorzej będę chyba jednak wspominać start w Ełku podczas sztafety triathlonowej... . Czas na 10km  --> 47 min i to wymęczony wynik. Do dziś pamiętam jak źle mi się biegło, ale wiem gdzie błąd i wiem, że to był ostatni tak fatalny start. Tak sobie obiecuję. 

A teraz? Szykuję się na Boston i już boję się na samą myśl o Heartbreak Hill, ale wiem, że walczyć będę :) 
Potem Londyn i Nowy Jork. Co dalej - na razie nie myślę.

A co najważniejsze? Ludzie, których spotkałam na swojej drodze. Starzy, którzy byli i ciągle są, wspierają, i ci nowopoznani. Dziękuję Wam za słowa wsparcia, krytykę (tą przyjąć jest najgorzej) i za to, że jesteście. Bez Was poddałabym się już dawno temu.

Rodzicom, za to, że pojechali ze mną do Berlina zobaczyć jak to wygląda i za to, że dalej mnie wspierają. 

Sponsorom: TomTom, Nessi, Shock Absorber - za wiarę we mnie i wsparcie :)